تصور کنید که خسته از محل کار به خانه می‌روید. ذهن شما در حال بررسی لیستی از کارهایی است که باید قبل از خواب انجام دهید. شام درست کن، بعد از شام خانه را تمیز کن،  بررسی تکالیف، روال قبل از خواب و ....
اما به محض اینکه به خانه می رسید، متوجه می شوید که لیست کارهایی که باید انجام دهید با گریه کودک ۴ ساله و کودک ۱۰ ساله  شما آغاز می شود. انگار شما در مقابل بچه ها هستید . ناگهان متوجه می شوید که سر آنها فریاد می زنید، آنها را تهدید می کنید و احساس می کنید کنترل ندارید.

شما تنها نیستید. بسیاری از والدین درست مثل شما با مشکل مواجه می شوند (حتی اگر آن زمان های سخت را در اینستاگرام پست نکنند و همه شما ببینید که زندگی آنها چقدر عالی است!!!!)
خبر خوب این است که فرزندپروری نباید به این سختی باشد. لازم نیست از فرزندان خود ناامید باشید و احساس کنید که باید با آنها مبارزه کنید تا تمام روز و هر روز با شما همکاری کنند .  من نمی گویم بچه های شما هرگز شما را به چالش نمی کشند و هر روز به آرامی می گذرد، زیرا این غیرممکن است. آنچه ممکن است کاهش میزان درگیری در خانه و احساس کنترل بیشتر در هنگام درگیری است.

در اینجا پنج نکته برای کاهش تعارض والدین و فرزند آورده شده است:

•   تماس چشمی برقرار کنید

خیلی اوقات بچه ها وقتی والدین با آنها صحبت می کنند گوش نمی دهند. چشمانشان به تلویزیون چسبیده است یا در بازی غرق شده اند. بسیاری از والدین با عصبانی شدن و فریاد زدن پاسخ می‌دهند و کودکان را وادار می‌کنند (سر و صدا را کم کنند ).
کاری که می توانید انجام دهید این است که به سمت فرزندتان بروید، با او هم قد شوید، تماس چشمی برقرار کنید و با او صحبت کنید. اگر قبلاً این کار را نکرده‌اید، ممکن است فرزندتان شما را به چالش بکشد، اما خونسردی خود را حفظ کنید و دستورات واضحی به او بدهید. 

•   از تکنیک ACT استفاده کنید.

اگر متوجه شدید که فرزندتان رفتاری را انجام می دهد که قرار نیست انجام دهد، می توانید از تکنیک ACT استفاده کنید:

•    الف-احساسات را بپذیرید. از یک جمله استفاده کنید تا به فرزندتان بفهمانید که احساس یا خواسته اش را درک می کنید.
•    به عنوان مثال، "پسرم، من می دانم که می خواهی با تفنگ دارت به برادرت شلیک کنی..."

•    ج- حد و مرز را اعلام کنید. اجازه دهید بدانند محدودیت رفتارشان چیست.
•    به عنوان مثال، "اما برادر شما برای تیراندازی نیست."

•    د - جایگزین هدف. به فرزندتان یک رفتار جایگزین بدهید تا روی رفتار نامناسب تمرکز نکند.
•    به عنوان مثال، "ما می توانیم یک هدف بکشیم و شما می توانید به جای آن به آن شلیک کنید."

وقتی از این تکنیک استفاده می کنید، می توانید  عزت نفس فرزندتان را تأیید کنید و در عین حال به او بگویید محدودیت های سالمی وجود دارد. رفتار جایگزین می تواند آنها را از این احساس دور کند که گویی اجازه ندارند تفریح کنند.

 

•     عواقب واضح برای کار او تنظیم کنید

اگر تکنیک ACT را امتحان کرده اید و فرزندتان هنوز گوش نمی دهد، می توانید با پیامدهای طبیعی و مرتبط رفتار او را گوشزد کنید. به عنوان مثال، اگر فرزند شما نتواند به طور مسئولانه از تفنگ دارت استفاده کند، امتیاز استفاده از آن را از دست می دهد.
تعیین پیامدهایی مانند این، مسئولیت انتخاب رفتار مناسب را بر عهده کودک می گذارد، به جای اینکه احساس کند شما با سلب اجازه برای دیدن برنامه تلویزیونی او را تنبیه می کنید. از دست دادن امتیازات تلویزیونی نتیجه ای نیست که احتمالا برای فرزند شما منطقی باشد. آنها ممکن است ارتباطی بین نمایش مورد علاقه خود و تفنگ دارت نبینند.

 

•       حق انتخاب بدهید

وقتی فرزندتان به دستوری که شما به او می دهید گوش نمی دهد، می توانید دو حق انتخاب به او بدهید. یک انتخاب می تواند به فرزند شما اجازه دهد احساس ارزشمند بودن کند. همچنین می‌تواند مانع از این شود که کودک احساس کند در تصمیمی که والدینش  برای او گرفته‌اند گرفتار شده است.
به عنوان مثال، اگر وقت شام است، اما کودک شما بازی ویدیویی را برای آمدن سر میز شام متوقف نمی کند، می توانید بگویید: «پسرم ، می تونی 2 دقیقه بیشتر بازی کنی و بعد بیای سر میز شام. ، یا می توانید انتخاب کنید که من بازی را در 2 دقیقه خاموش کنم و فردا بازی را انجام نخواهی داد."
اگر مجبورید بازی را برای فرزندتان خاموش کنید، باید به او اجازه بازی فردا را ندهید. با دادن حق انتخاب به فرزندتان، می توانید به او احساس کنترل بودن بدهید و مسئولیت پذیری را به او بیاموزید.

 

•  یک روال عادی ایجاد کنید

اکثر بچه ها بر اساس برنامه های مشخص رشد می کنند. داشتن برنامه مشخص باعث می شود آنها احساس امنیت کنند زیرا می دانند که در آینده چه اتفاقی قرار است رخ دهد.
اگر فرزندان شما به مدرسه می روند، آنها در مدرسه یک برنامه مشخص دارند که به آنها کمک می کند روز خود را به روشی سازمان یافته طی کنند. وقتی به خانه می‌رسند، می‌توانند استراحت کنند، اما همچنان به روال مشخص نیاز دارند. وقتی به خانه می‌رسند می‌توانید به آن‌ها وقت آزاد بدهید، اما به آن‌ها بگویید که زمان مشخصی برای استراحت دارند و بعد از آن زمان تکالیف به پایان می‌رسد.
اگر فرزندان شما نمی توانند زمان را تشخیص دهند، می توانید از یک تایمر و زمان سنج استفاده کنید و به آنها فرصت دهید تا از زمان استراحت به زمان تکالیف درسی تغییر کنند. با والدین دیگر در مورد روال هایی که برای فرزندانشان دارند و آنچه برای آنها مفید است صحبت کنید.

پیروی از این نکات می تواند به بهبود رابطه شما با فرزندتان و کاهش تعارض کمک کند. ممکن است در ابتدا آسان نباشد، اما اگر به آن ادامه دهید، این رفتارها اغلب با گذشت زمان آسان تر می شوند.